Ik heb eten gehaat….kun je het je voorstellen?

Eten, je hebt er iedere dag, meerdere keren, mee te maken. Maar hoeveel mensen kunnen er eigenlijk normaal met eten omgaan? Hoeveel vrouwen, maar ook mannen, hebben een haat-liefde-verhouding met alles wat in de keukenkastjes te vinden is? We spenderen gemiddeld zo’n 17 jaar van ons leven aan diëten in alle soorten en maten, moeten we niet gewoon eens normaal doen? Maar wat is dat eigenlijk een “normaal” voedingspatroon? 

Zelf heb ik ook een nogal aparte relatie met eten gehad. Thuis kreeg ik altijd netjes het goede voorbeeld, maar toen ik student werd, het druk had en Sonja Bakker hip was, dacht ik vaak dat een zak eierkoeken wel volstond, want die waren toch gezond!?

Ik raakte langzaamaan enorm verslaafd aan suikers, je kon me er ‘s nachts voor wakker maken. Nu moet ik daar niet meer aan denken, maar toen, toen wist ik niet beter. 
Mijn darmen sloegen er ook aardig van op hol en de vele energiedips werden mijn dagelijkse routine.

Komt het je bekend voor? 

Daarnaast kwamen er allemaal nieuwe dingen op mijn bordje en moest ik volwassen keuzes leren maken, het lukte me niet om op alle gebieden van mijn leven alle ballen “perfect” in de lucht te houden; was ik daarom ineens niet meer “goed genoeg”?

Uiteindelijk verzandde ik er zo diep in dat ik van mijn 17de tot mijn 24ste een behoorlijke eetstoornis heb gehad. Iedere maaltijd was een ramp, vooral stress- en emotie-eten, daar was ik goed in, even niet nadenken, gewoon eten en daarna slapen, om alles maar te vergeten. Ik had gewoon de puf niet om er controle over te nemen. Ik wist ook echt niet hoe het dan wel moest. Het was een constante strijd in mijn hoofd.

En ondertussen struinde ik avonden lang het internet af naar wondermiddeltjes en wonderdiëten. Ik maakte productlijstjes, en weer nieuwe lijstjes en nog een keer nieuwe lijstjes, van alles wat ik wel en niet mocht eten van mezelf en ik wist precies hoeveel calorieën er overal in zaten. Ik zocht het steeds maar buiten mijzelf. Dat is natuurlijk een stuk veiliger dan naar binnen kijken.
Ik genoot wel van het leven hoor en “alles ging prima”, maar dit “stukje”, met al zijn schuldgevoelens, hopeloosheid en schaamte, daar mocht niemand bij, dat wilde ik geheim houden, ik moest het zelf “oplossen”. Ik zou nog harder mijn best gaan doen!

Ik gebruikte iets dat bedoeld was om mijn lichaam te voeden en verzorgen op een destructieve manier naar mezelf toe, ik gebruikte zoiets leuks en moois als wapen tegen mezelf. Hoewel ik vol zat, voelde ik mezelf vaak leeg, ik vond mezelf niet mooi, niet waardig genoeg. En daar zat nou precies het punt, ik had hulp nodig om te gaan zien dat mijn denken over mijzelf de sleutel was naar genezing. Ik zag de waarheid niet meer, dat ik mooi ben, geliefd door heel veel mensen, bijzonder, dat er niets mis met mij was, dat ik uniek ben en iets te brengen heb. Ik moest mijzelf hiervoor leren vergeven.

Door mooie mensen om mij heen kon ik mij op dit gebied steeds meer openen. Door de wirwar van al die verschillende soorten diëten en voedingspatronen van mensen was ik de weg kwijt in het zien wat een lichaam echt nodig heeft. Toen mijn ogen echt open gingen zag ik ineens de logica van natuurlijke voedingsmiddelen, ik begon de functie van voeding te ontdekken, meer te leren over het lichaam zelf, over hormonen, organen, over de geniale werking hiervan. Mijn lijf had voedingsstoffen nodig om goed te kunnen functioneren. 

Stap voor stap, 1 ding tegelijk, veranderde ik mijn voedingspatroon. Ik verruilde de eierkoeken en broodjes hagelslag voor smoothies, salades, soepen en andere heerlijke recepten en met de dag kreeg ik meer energie. Mijn lijf kreeg eindelijk de mogelijkheid om te herstellen van wat ik mijzelf al die jaren had aangedaan. Die zoektocht naar het zelfhelende vermogen van een lichaam is voor mij toen gestart en nooit meer opgehouden. Iedere dag geniet ik van mijn nieuwe relatie met eten. Nog voordat ik opsta ben ik al enthousiast over het gezonde ontbijt dat ik wil gaan maken!

Ik heb eten gehaat, maar nu is hij mijn grootste liefde! Ik heb mijn grootste strijd kunnen omzetten in mijn grootste passie! Ik geniet van de creativiteit die ik erin kan stoppen en van alle mooie reacties die ik krijg op mijn recepten en maaltijden. Deze stemmen zijn voor mij belangrijker geworden dan het stemmetje van die vervelende eetstoornis.

Er zit zoveel moois achter een eetstoornis; zulke mooie goede verlangens die nog onderdrukt worden, er is een uitkomst voor deze vermoeiende strijd, er zit zoveel moois achter krampachtig controle houden over iets dat in je hoofd gebeurd. We verdienen het allemaal om te genieten van het leven, van heerlijk eten, van het volgen van je hart, van het houden van jezelf zoals je bent en vrij te zijn

Niemand verdiend het om zo door te leven, met iets dat jouw leven lijkt te controleren.

Herken je jezelf in dit verhaal en wil je graag dat ik je op weg help naar een gezonde en liefdevolle relatie met je lijf en eten, mail me dan op: dekeukenvanannemieke@gmail.com